Vatan bende gariptir ben vatanda garibim Ruhen uzak kalmışım gerçi cismen karibim Ben içinde o bende zevkini ben sormadım Eller aldı dadını buldu böyle gurbet görmedim

Kucağımda yad eller buluyorken lezzeti Yatar benim kalbimde onun hüzün ve hasreti Ey dedelerden miras vefasız yurdum Sana artık sevgimin söndüğünü duyurdum

Sen bana yar olmadın ben de senden ırağım Artık benim yurdum değildir bağım, dağım, çırağım

(6 Şubat 1960)

Âkif denilince koca bir heykel-i irfân

Bir âbide, güyâ ki oyulmuş kayalardan Kalbinde kudurmuş gibi volkan Rûhunda köpürmüş gibi tûfân Her nâlesi bir sâikadır Arş-ı Hudâ’ya Her âhı birer bârikadır arz u semâya Seller gibi sahrâlara, dünyalara erzân Volkan gibi bir âteş-i sûzân u fürûzân Eyler koca bir âbide-i şi‘r ü şehâmet Bir ümmete bir rehber-i irfân u hamâset Heycân veriyor kalbe o üslûb-i selîsin Rûhlarda kasırga yapıyor şi‘r-i nefîsin Mûnisti bütün hislere, mâtemlere mûnis Bir ma‘kes-i rennân idi üslûb-i enîsin Taht-ı edebin yüksek idi şâhikalardan İlhâmına fer almış idin bârikalardan Kalbinse ateşlenmiş idi sâikalardan

Tab‘ın yaratılmıştı bütün hârikalardan

Hep fecr-i bahar, ebr-i seher, kavs-i kuzahlar Elvânını sundu sana ey hâme-i sehhâr Sen hilkatı hilkat gibi tasvîr ediyordun Yetmez mi idi sanki ya o hilkat-ı Cebbâr Sen hâme-i tasvîrini mehtâba batırdın Nurlarla yazıp fıtratı şi‘rinde yatırdın

Her mâteme, her nâleye şehbâlini gerdin Âlemleri sen meşher-i eş‘ârına serdin Ma‘sûmların elhânını şi‘rinle duyurdun

Sen ağladın, efgânını dünyaya duyurdun Mazlûmlara dil oldu o feryâd-ı mehîbin Ruhlarda bütün çağladı sen her ne buyurdun (7 Şubat 1956)

Denizde hayvanlar kendi cinsinden Karada insanlar kendi cinsinden

Zayıfı boğarlar yaşamak için Hikmet-i Aristo felsefe-i Çin

Burada birleşmiş gücü alkışlar Hak nedir acaba böyle şey mi var

Dikilen heykeller birkaç dağ taşı İşleyip oyarak milyonla başı

Yiyen bir ejderha timsâlidir o Kan içen bir zulmün taş hâlidir o

Mazlumlar oyarlar yine o taşı Alçıyı yoğurur bunca göz yaşı

Taştan bir yüreği taştan dökerler Sonra gün gelir taşa dikerler

Yenenle yenilen âlemidir bu Yiyenle yenilen âlemidir bu

Güçlü bir zulmü hak durduramaz yok Bir açın hâlinden anlamaz hiç tok

Güçleri yıkacak yine güçtür güç Güçsüz bir varlığın yaşaması güç

Fakat bu felsefe doğru mu asla İnsanı hayvandan ayıran mana

Yine bu savaşı hak için yapsın Kuvvete tapmasın tek hakka tapsın

Kuvvetli ol fakat zayıfı ezmek Yadelin yurdunda dolaşıp gezmek

Kastiyle değil de zayıfa hizmet Kastiyle güç bulup hakka et hürmet

Hayat bir cidâlden dedin ibaret Düşün ki önce sen bir insan idin

Ot gibi it gibi savaşma doğrul İnsanlık zevkini insanlıkta bul

Yemek bir kanundur sen de ye fakat Düşün ki yemeğe muhtaçtır sakat

Kör zayıf topal aç o avare de Çare bul yaşasın o biçâre de

Bir güneş kâfidir bütün dünyaya Nûrunu nârınla dökme gayyâya

Bir kerre yetişir beşere vatan Nedir bu didişme ömre semm katan

Kaynaklar ırmaklar suya kandırır Savaştan volkanlar yakar yandırır

Savaşı şanlı bir sefer mi sandın Cılızı çiğnemek zafer mi sandın

Kuvveti hakka sen yalancı şahit Tutarak eğlenme zulm sana ait

Kuvveti hakka sen hizmetçi eyle İnsanlık icâbı değil mi böyle

Hayvandan nebattan farklı ol farklı Fark arada garplı ya şarklı.

(Türkiye Dışındaki Türk Edebiyatları Antolojisi 7, Suat Engüllü, Makedonya Türk Edebiyatı, Kültür Bakanlığı, Ankara, 1997, s. 141-142)

Bir şâir-i mülhem idi Âkif, o büyük zât Âkif gibi üstâd-ı beyân geldi mi, heyhât Âdâb edebiyyât ile zıd addedilirken Feyzinle bunun zıddını sen eyledin ispât Şi‘r olmuş idi müşhir-i her fuhş-u fezâhat Şi‘rinde edeb buldu edepsiz edebiyyât Bir münbit-i şer olmuş idi hâk-ı belâgat


Bir tohm-i edeb zerk ederek eyledin inbât Türk şi‘rini, fen nazmını, âdâb-ı beyânı Âkif’le beraber alıyor âlem-i emvât Mefkûre-i İslâmı belâgatla kulûba


Telkîn edecek hâme bugün sustu mu heyhât Şi‘r ile şuuru o barıştırdı yegâne
Âkif, o yüce şâir-i kahir, o büyük zât
 Bir menkıbe-i fahr u rehâ fikr u hayâtın
 Bir âbide-i şi‘r u şehâmet Safahât’ın Ümitlere rûh, rûhlara ümit veriyordu Coşkun kaleminden taşan ulvî nefehâtın Hassâs yüreğin âlem-i İslâm’a mekarrdı Bir cevhere-i rüşd u edepti kelimâtın


Âkif, seni takdîs edemez kavl u kalemler Timsâl-ı ilâhîsi idin azm u sebâtın Bîçârelerin derdine dermânını yazdın Nûrun ile esrârını yırttın zülûmâtın


Şi‘rin elimizde, dilimizde, dilimizde


Ey şâir-i mâhir!, nerede şanlı hayatın
 Ey neyyir-i lâmi‘ batıverdin mi nihâyet Lâkin ebedî sönmeyecektir leme‘âtın Öksüz kalarak ağlayacak hâme-i irfân Billâhi kıyâmet oluyor şi‘re memâtın Tasvîr-i fecâyi‘de yegâne kalemindi Tefhîm-i dekâikte sayılmaz hidemâtın Tahkîk-i hakâikte sözün söz idi Âkif A‘lây-ı meâlîde büyüktü hem memâtın Teshîr-i kulûb etti senin sihr u beyânın

Şi‘rin ile sihrinle yayıldı hikemâtın
 Bir mürdeyi ihyâ edecek mertebe kudret

Telkîn ediverdi o bülend-i rûh kelimâtın Kudsiyyet-i agrâz ile ulviyyet-i elfâz Mevlûd-i kemâlin idi şâhid nefehâtın Bir defter-i îmân ve meâlî Safahat’ın; Allah’ına ibrâz ediver, elde berâtın Ey hârikalar mübdi’-i zî kudreti şâir Dilbeste-i şi‘rin oluyor cümle meşâir Şi’rinle senin gûş u lisanlar mütezeyyin Feyzinle zuhûr eyledi en şanlı mezâhir Tasvîr-i menâzırda ne câzipti beyânın Öldün, ebedî şimdi yetim kaldı menâzır Ey rûh-i şebâb, ma‘şer-i âtî Safahâtı

Al kalbine tak, ondadır en tatlı mefâhir
 Bir kenz-i edeb, bâg-ı behâ, mushaf-ı hikmet

Suhfunda defîndir nice kiymetli cevâhir
 Ey murg-i hayâl ufk-i tehayyülde yorulma Gelmez bu gibi âleme bir şâir-i mâhir Âkif yüreğim savme‘a-i şi‘rine

Âkif

Takdîs edecek nâmını ahfâd u evâhır
 Kãnûn-i mübînindi senin Şer‘-i Muhammed Teblîğine hâdimdi hep o şi‘r-i muhalled Öldünse de, Âkif, ebedîsin, ebedîsin


Ahlâfın unutmaz seni, billâhi, müebbed Eş‘ârın eder fikrini âlemlere iş‘âr


Âsârın olur sayt-ı cihangîrine ma‘bed “Hassân” ile sen Cennet-i a‘lâ’da gezerken Tahsîn ediyor şi‘rini her şi‘r-i mümecced


Bir şâir-i Peygamber idi Hazret-i Hassân Peygamberimin Şer‘ine sen şi‘r-i mücerred Şi‘rin ile bir şîr-i beyâbân-ı beyândın


Nârefte yolun yolcusu bir şâir-i ecled


Rabbım seni hem-bezm-i cemâl eylesin, âmîn! Tavsîfine yetmez nice bin tane mücelled Ta‘lîk edecek sînesine şi‘rini ahfâd


Her hâfıza hıfz eyleyecektir ile’l-âbâd
 (30 Şevvâl 1355)